Swakopmund

Het is prachtig om alle reacties van het thuisfront te lezen. Het doet ons erg goed, en stimuleert om iedere keer een verhaal met foto’s te posten! We hopen dat jullie dit blijven doen!!!

Vrijdag 1 – zaterdag 2 augustus: Swakopmund en Walvisbaai

Vanochtend ruimen we snel op, eten ons ontbijt in de zon, en gaan om half 9 richting Swakopmund. We hebben 290km voor de boeg, een rit die ongeveer 4 en een half uur gaat duren. Via de D2328 naar de C33 en uiteindelijk naar de B2 rijden we in de heerlijke winterzon richting Atlantische oceaan. Swakopmund is een stad met typische Duitse roots. Het is vernoemd naar de rivier de Swakop die daar eindigt in zee. Het was 100 jaar geleden de belangrijkste havenplaats voor de Duitsers. In onze Lonely Planet gids staat vermeld dat je er heerlijke schwartzwalder kirchtorte en bienenstich kunt eten, en er zijn vele biergartens te vinden! Voor ieder van ons wat wils. We arriveren rond het middaguur in Swakopmund, en maken midden in deze woestijnachtige omgeving een snelle lunch. Daarna vervolgen we onze weg richting Walvisbaai, een kustplaats 35km ten zuiden van Swakopmund. Dit was de havenplaats voor de Engelse bezetters van Namibie, maar het stadje ligt qua allure ver achter op Swakopmund. De bezienswaardigheid in Walvisbaai is de flamingo kolonie die er in de haven lagune te vinden is. We rijden hiernaar toe op het moment dat het weer begint om te slaan. Deze kust plaatsen staan bekend om in de mist te liggen. Met het wegvallen van de zon is het ook meteen een jas kouder. Goed dus dat we hebben gekozen om rond te rijden met onze jeep.

Er zijn 1000den flamingo's, en het is een pracht om er zo veel bij elkaar te zien. Bij de toeristen info krijgen we het advies om verder richting zee te rijden, naar een schiereiland, waar nog meer pelikanen huisvesten. We rijden deze 23km over een zandweg en komen bij zee aan. Ik besluit om een stuk over het strand te rijden, om ons zo een lange voettocht te besparen. We hebben immers een 4x4 auto! Na 15 meter staan we echter muurvast in het mulle zand, en kunnen geen kant meer op. Het enige devies is dan: lucht uit de banden laten om zo meer grip te krijgen. Gelukkig krijgen we hulp van drie Namibische jongens die bij een kampvuur op het strand zitten. Ze weten wel raad met deze omstandigheden (ondanks dat ze een uur in de wind ruiken naar de drank): de automatten worden onder de wielen gelegd, de wielen worden half leeg gelaten, en de zand wordt weggeschept. Zo staan we 30 minuten later weer op vast grond. We bieden de jongens bier aan, wat ze met alle plezier aannemen. Zo staan we nog gezellig wat te praten, en merken pas dat het al donker begint te worden als we instappen. We rijden terug naar Swakopmund om in te checken bij onze camping. Als we bij de camping aankomen vragen we of er nog chalets vrij zijn, en of we onze campingplaats voor deze twee nachten mogen omboeken. We hebben geluk – onze campingplaats wordt geannuleerd, en we wanen ons rijk (voor 2 dagen) met ons eigen huisje! Voor Romy betekent dat een lekker bed, en voor ons allen een avond zonder opbouwen van onze tenten. Ook een eigen badkamer wordt erg gewaardeerd. We rijden snel langs een Pick and Pay winkel en een uur later zitten we heerlijk te genieten van een warme maaltijd. Deze avond zitten we gezellig in ons huisje! Morgen wacht een nieuw avontuur: we worden om 8am door Chris opgehaald voor een “living desert tour” waarbij we op zoek gaan naar de “little five”…

Zaterdag 2 augustus.

De bedden zijn heerlijk zacht en het is heerlijk warm, dus we slapen allemaal als roosjes. Jammer dat we om 3.30am worden wakker gemaakt door gebonk op ons slaapkamer raam. Het is de politie die ons verteld dat er in drie autos is ingebroken op het resort, waaronder de onze. Het achterraam blijkt te zijn ingeslagen en men is via deze achterkant in onze jeep gekomen. Gelukkig dat we hier in het chalet slapen, en we de meeste spullen binnen hadden staan. Er blijkt een tas weg te zijn, de oude iPhone van Romy en nog wat spullen. Later vinden we de pasjes (waaronder Romy’s rijbewijs en creditcard) bij de omheining terug. We zullen morgen de schade rustig opnmen. Het is verbazend te zien hoe men hier omgaat met deze dingen: er schijnt al de derde keer te zijn ingebroken in autos dit seizoen op dit resort, en er is weinig verandert. De bewaking slaapt half, en is niet vooruit te branden. Ook enige hulp is ver te zoeken. We plakken het achterraam met duct-tape dicht, en helpen de andere Nederlands door hen op onze laptop hun gestolen iPhone te laten blokkeren. We gaan om half 6 nog even een uurtje plat…

We regelen sochtends vroeg bij de receptie dat er die ochtend (als wij onze living desert tour hebben) een Namibische CarGlass komt om onze achteruit te herstellen, en gaan lekker ontbijten. Dit is inclusief in ons chalet arrangement en dus even een ongekende luxe. We besluiten smiddags na onze desert tour aangifte bij de politie te doen, en nu te genieten van onze vakantie.

Om 8.00uur stipt staat Chris bij de ingang van resort “Alte Brucke” en gaan we samen met nog twee jeeps richting woestijn. Hij is een animerende verteller en dit werkt zeer aanstekelijk! Hij verteld over zijn liefde voor de natuur, en met name om de kleine dingen om ons heen. Iedereen komt naar Afrika voor leeuwen en olifanten, maar Namibie herbergt veel meer moois. In Etosha, zo verteld hij is veel regen en dus ook grote dieren. In Swakopmund heeft het al drie en een half jaar niet geregend, en zijn er alleen micro-druppels van de mist. Daarom leven hier in de woestijn alleen “micro-olifanten”: we gaan dus op zoek naar gekko’s, spinnen, hagedissen, kameleons en slangen. Bij de eerste stop in de woestijn verteld Crhis vrolijk over de schoonheid van de woestijn. Zelfs Romy, die dit landschap gisteren nog als zeer onaantrekkelijk betitelde, is na een uur met Chris in de woestijn van mening veranderd. Als eerste zien we een spin; een “dancing white lady” die hij na enig graven onder het zand vandaan tovert. Hij weet precies waar deze dieren zitten! Deze spin heet zo omdat ze “danst” (Chris noemt het kickboxen) om aanvallen af te slaan. Hij leert ons verder hoe het beste foto’s te maken van deze kleine dieren. Geen zoom om je camera gebruiken, maar de camera dicht bij de dieren houden. Dit levert schitterende foto’s op! Binnen een uur hebben we naast spinnen ook gekko’s en een kameleon gezien. We rijden verder de woestijn in, en deze trip is alweer een achtbaan avontuur! Het gaat omhoog en omlaag, maar! met respect voor de natuur. Enkel voorgevormde paden worden gevolgd. Die ochtend zien we ook nog hagedissen met en zonder poten (de laatste lijken op een soort kleine slangen). Verder is het vooral genieten van de aanstekelijke verhalen van Chris en de adembenemende schoonheid van de woestijn.

We zijn om half 2 terug op de camping en eten eerst wat. De achterruit van onze jeep is gelukkig gerepareerd – voor 35€! Wel Plexiglas, dus hopelijk is dit voldoende voor de lease maatschappij. Daarna maken we ons op weg maken naar het politie bureau. We arrivieren op de plaats waar volgens onze kaart het politie bureau moet zijn, maar zien niets. We rijden door de stad op zoek na het politie bureau, maar komen iedere keer – ook na veel navragen op straat hier uit. We lopen rond het gebouw, en vinden uiteindelijk in deze bouwval een deur. Het blijkt waarachtig het politie bureau te zijn!!! Hier wachten 8 politiemannen en vrouwen ons op, en helpen ons aangifte te doen. Men heeft geen digitale middelen zoals een computer, en alles moet dus eerst op schrift voor onze verzekering, en daarna overgeschreven in het grote “politieboek” waarin alle aangiftes staan vermeld. Ondanks deze achterstand staan we een uur later weer – goed geholpen – buiten. Zo zie je maar dat de digitale voorsprong niet altijd resulteert in een snellere hulp.

In Swakopmund pompen we eerst onze banden weer op, die nog steeds half leeg waren na ons strandavontuur van gisteren. We tanken de auto ook meteen vol, zodat we morgen de lange rit richting Sossusvlei in een keer kunnen maken. Daarna parkeren we de auto in het midden van de stad en gaan Swakopmund verkennen! Het is een typisch Duits stadje. We eten Schwarzwalder kirchtorte bij café Anton, en gaan uiteten bij “the Lighthouse”: een oude vuurtoren, die volgens onze Lonely Planet een aanrader is. Het eten blijkt inderdaad erg goed te zijn, en het is er reuze gezellig met een mix van toeristen en inheemse mensen (blank en gekleurd).

We gaan na het eten terug naar onze chalet – we zijn alle vier moe en voldaan. We genieten hier nog wat na, en maken ons alvast op voor de volgende belevenis: de rode zandduinen in de Sossusvlei!